Η δραματική έξοδος των Σύρων από τις προγονικές εστίες τους έχει συγκλονίσει ολόκληρο τον κόσμο. Ένας ιστορικός λαός 23 εκατομμυρίων εξοντώνεται και μια χώρα με σημαντική προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο, θλιβερό ερειπιώνα: 250.000 ψυχές χάθηκαν, μέχρι τώρα, μέσα στη βαρβαρότητα του εμφύλιου πολέμου (εκ των οποίων 10.664 παιδιά και 6.783 γυναίκες) και στους σκοτωμένους προστίθενται και 1,5 εκατομμύριο ανάπηροι.

Τέσσερα περίπου εκατομμύρια, πρώην κάτοικοι της «ευδαίμονος» Συρίας, έχουν πάρει, με την ψυχή στο στόμα, το δρόμο της προσφυγιάς.

Και σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε., 290 χώροι ή μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς έχουν καταστραφεί στη Συρία από την έναρξη του εμφύλιου πολέμου.

Μπροστά στην τραγωδία του συριακού λαού, οι Έλληνες, παρά τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και τα πρόσθετα προβλήματα που δημιουργεί στη χώρα ο προσφυγικός κατακλυσμός, έδειξαν ότι η ιδέα του ανθρωπισμού και ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή παραμένουν ζωντανές αξίες και γίνονται πράξη καθημερινά στη χώρα που γέννησε, κάποτε, έναν Πλάτωνα κι έναν Αριστοτέλη.

Ίσως, όμως, αυτή η ευαισθησία που δείχνει ο ελληνικός λαός απέναντι στο δράμα του συριακού λαού να έχει σχέση και με την επιβίωση πολλών στοιχείων του ελληνικού και βυζαντινού πολιτισμού στη Συρία, τα οποία κρατούν ζωντανή την ιστορική συνείδηση μιας εθνικής σχέσης και κοινής συμπόρευσης των δύο χωρών, που χρονολογείται πριν από πολλούς αιώνες.