ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΑΣ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ..

Η πρώτη ψηφοφορία, που διοργανώσαμε στο blog μας έληξε και όπως μπορείτε να δείτε (τα αποτελέσματα βρίσκονται στο τέλος του blog - κάτω δεξιά), πρώτο στις προτιμήσεις σας έρχεται το πανηγύρι της Σωτήρας (11 ψήφοι) και ακολουθούν με ισοψηφία η γιορτή του Κρασιού, η γιορτή του Τραχανά και το Τουρνουά Τάβλι (3 ψήφοι).
Σίγουρα τα αποτελέσματα αυτά, μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτικά της κοινής γνώμης του χωριού μας, αλλά μου δίνουν την αφορμή να σας εκθέσω την άποψή μου για το Πανηγύρι του χωριού μας.
Φέτος τον Αύγουστο, η αίσθηση που αποκόμισα από συζητήσεις στο χωριό είναι ότι μια μεγάλη μερίδα συγχωριανών μας και ιδιαίτερα νέων ανθρώπων θέλουμε να αναβαθμιστεί και να διαδοθεί περισσότερο. Το ερώτημα που τίθεται είναι με ποιο τρόπο.

Ας πάμε όμως για λίγο στα παλιά:
Θυμάμαι, το πανηγύρι ξεκινούσε νωρίς το απόγευμα στις 5 του Αυγούστου και οι μουσικές παίζαvε μέχρι το μεσημέρι της επόμενης, έκαναν διάλειμμα και το απόγευμα ξεκινούσαν πάλι. Ο κόσμος πολύς και από άλλα χωριά, γινόταν το αδιαχώρητο.
Όμως, αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση ήταν ότι από τις 8 το βράδυ που καθόμασταν στο τραπέζι βλέπαμε τους “τυχερούς” συγχωριανούς μας, να χορεύουν τα πρώτα νούμερα και περιμέναμε καρτερικά να έρθει η σειρά μας.
Οι πιο ανυπόμονοι χόρευαν δίπλα στα τραπέζια τους, άλλοι προσπαθούσαν να προσελκύσουν αυτούς που χόρευαν μήπως πάρουν μέρος και αυτοί στο χορό, ενώ οι μεγαλύτεροι, κουρασμένοι, αποχωρούσαν απογοητευμένοι νωρίς, αφού πανηγύρι χωρίς χορό δεν γίνεται.
Όταν ερχόταν η σειρά τους, κατά τις 2 με 3 το πρωί, έλεγε η ορχήστρα: «χορεύει το νούμερο 9», όμως το νούμερο 9 είχε πάει να «τσμιθεί» και να ‘σου πάλι από την κρύα βαλανίδα το νούμερο 8. Δεν έλειπαν, βέβαια, οι παρεξηγήσεις του στυλ «χορέψατε 20 τραγούδια, ενώ εμείς μόνο 10», «όσο θέλω χορεύω, τι σε νοιάζει εσένα» ενώ άκουγες για αμέτρητες φορές το ίδιο τραγούδι π.χ. «τα μάρμαρα» αφού για τους περισσότερους ήταν το αγαπημένο τους και αυτό έδιναν «παραγγελιά» στην ορχήστρα (σ.σ. και το δικό μου είναι, αλλά δεν το ακούω 40 φορές).

Όμως, φίλοι μου, οι εποχές τότε ήταν τέτοιες που τέτοια φαινόμενα «άντεχαν» και καλύπτονταν από την μεγάλη αναγνωρισιμότητα του πανηγυριού μας.
Είναι γεγονός ότι μετά την ένταξη του χωριού μας στον Καποδιστριακό Δήμο αλλά και το σβήσιμο της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού μας, του Ατρόμητου, το πανηγύρι της Σωτήρας δεν έχει την αίγλη του παρελθόντος.
Είναι γεγονός ότι, ως δημοτικό διαμέρισμα της Καλλονής, το χωριό μας έχει την ατυχία κατά το τριήμερο που γίνεται το πανηγύρι (05 - 07 Αυγούστου) ο Δήμος να διοργανώνει εντός της Καλλονής διάφορες άλλες εκδηλώσεις (μερικές χρονιές θυμάμαι συνέπεσε και η γιορτή της Σαρδέλας) όμως αυτό δεν είναι η κύρια αιτία που το πανηγύρι σβήνει…Το πανηγύρι σβήνει γιατί είμαστε αμέτοχοι όλοι εμείς ή εάν θέλετε, γιατί δεν είμαστε μονοιασμένοι για να κάνουμε κάτι μαζί.

Έγιναν λοιπόν, φιλότιμες και καλοπροαίρετες προσπάθειες και από τον Ατρόμητο που αναλάμβανε την διεξαγωγή του πανηγυριού με στόχο την κάλυψη των εξόδων της ομάδας και από τον Μορφωτικό Σύλλογο του χωριού μας που με την σειρά του έκανε ότι μπορούσε να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε μετά την διάλυση της ομάδας.
Και φέτος, προσπάθησαν πολλοί και πολύ και είμαστε τυχεροί που και τα δύο καφενεία που ανάλαβαν το πανηγύρι τα δουλεύουν νέα παιδιά με όρεξη και αγάπη για το χωριό.
Όμως και πάλι κάτι έλειπε…όχι από αυτούς βέβαια αλλά από την διαδικασία.

Και εξηγούμαι, περιγράφοντάς σας δύο γεγονότα που μου έκαναν εντύπωση φέτος το καλοκαίρι:
Το πρώτο είναι ότι, ο κύριος όγκος των ανθρώπων που βρέθηκαν στο πανηγύρι ήταν την πρώτη ημέρα και αποχωρούσαν (και τις 3 ημέρες) πολύ νωρίς. Θέλετε γιατί οι μουσικοί ήταν για τα…. πανηγύρια, θέλετε γιατί βαρέθηκαν να περιμένουν να έρθει η σειρά τους να χορέψουν….θέλετε γιατί αυξηθήκαν οι «σειρήνες» σε άλλα χωριά (Μόλυβος, Πέτρα, Καλλονή κ.α.) δεν ξέρω.
Το δεύτερο είναι ότι ένα βράδυ που περνούσαμε από ένα κοντινό μας χωριό (Φίλια), είδα πολλά αυτοκίνητα άκουγα μουσικές αλλά κόσμο δεν έβλεπα. Προχωρώντας είδα και τον κόσμο! Είχε μαζευτεί στο σχολείο του χωριού και στην άκρη είχε τοποθετηθεί η ορχήστρα υπερυψωμένη. Έτσι όλοι έβλεπαν αυτούς που τραγουδούσαν και ΟΛΟΙ χόρευαν!! Ρώτησα και έμαθα ότι είχε εκδήλωση η Αθλητική Ομάδα του χωριού. Μπράβο τους είπα σχεδόν αυθόρμητα.

Φύγαμε και στη διαδρομή για τον Μόλυβο, μου ήρθε συνειρμικά η εικόνα του δικού μας πανηγυριού να γίνεται στο γήπεδο του χωριού μας με την μουσική τοποθετημένη στο ένα τέρμα και τον κόσμο από την άλλη πλευρά σε τραπέζια με μεζέδες και ποτά που θα έχουν μεταφερθεί εκεί. Χωρίς νούμερα, όλοι να χορεύουν όλοι να διασκεδάζουν, χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς μουρμούρες. Το «Μαρακανά» μας χωράει όλους νομίζω!!!
Άλλωστε και παλαιότερα, που το καλοκαίρι μαζευόμασταν πολλοί περισσότεροι στο χωριό σε μία παρόμοια εκδήλωση μας είχε χωρέσει, δεν θυμάμαι ποια εκδήλωση ήταν και γιατί, ήμουν και εγώ μικρός κάποτε, συγχωρέστε με!! Θυμάμαι μόνο ότι τραγουδούσε ο Κονιτόπουλος – οι πιο σοφοί (μεγαλύτεροι) ας μας βοηθήσουν να θυμηθούμε.

Δεν λέω ότι σώνει και καλά αυτό πρέπει να γίνει, αλλά ξεκινάω και ρίχνω νερό στον μύλο της συζήτησης που πρέπει να κάνουμε για την αναβίωση των όμορφων χρόνων του πανηγυριού. Νομίζω ότι συμφωνούμε ότι πρέπει να αλλάξει κάτι στο πανηγύρι μας, ότι κάτι πρέπει να κάνουμε να κρατήσουμε το χωριό μας ζωντανό και σκεφτείτε ότι το πανηγύρι είναι το επουσιώδες μπροστά στην ερήμωση (το οποίο είναι το ουσιώδες) που αντιμετωπίζει η όμορφη Ανεμώτια μας (για αυτό όμως θα μιλήσουμε μάλλον το χειμώνα).
Βαρέθηκα να λέω κάθε πέρσι και καλύτερα, εσείς;


Τελειώνοντας θα αναφέρω κάτι που μου είπε ο καλός μου φίλος Χ.Ν.
«Στους Φούρνους Ικαρίας, ο Σύλλογος με εισφορές μαζεύει τα χρήματα που απαιτούνται για το πανηγύρι (μουσική, φαγητό, ποτά κλπ), βρίσκει την μουσική, κλείνει το χώρο που απαιτείται καθώς και τα φαγητά - ποτά και διοργανώνει το πανηγύρι, χωρίς νούμερα και χωρίς να πληρώνει τίποτα επιπλέον ο κόσμος που συμμετέχει ούτε για φαγητό και ποτό αλλά ούτε και στην ορχήστρα να δίνει πενηντάρικα για να παίξει το κομμάτι του.»

Σειρά σας…

Γ.Χ.Μ.
Αυγ. 2008