Η Παναγιά όμως αρνήθηκε… *

Δεκέμβρης 1973, χάραμα, μια σκιά πάνω στο μουλάρι διασχίζει το πυκνό από βλάστηση και σκοτάδι μονοπάτι που οδηγεί στο «μικρό μοναστήρι» - μονή που στέκει αγέρωχα από τα βυζαντινά χρόνια με τη Παναγιά να φυλάει τους κατοίκους της Ανεμότιας και τους καθημερινούς ανθρώπους του χωριού …βοσκούς, αγρότες, να φυλάνε μη σβήσει ποτέ το καντήλι της.

Ο κυρ Παντελής, χωριανός που εργάζεται στο «μεγάλο μοναστήρι», με εντολή του ηγουμένου, έχει σκοπό να πάρει τις βυζαντινές εικόνες της Παναγιάς που αιώνες δεν πείραξαν ούτε οι Τούρκοι, ούτε ο χρόνος ….

Μόνος, μέσα στην ερημιά του χειμωνιάτικου αξημέρωτου πρωινού, βάζει τις εικόνες πάνω στο μουλάρι και παίρνει το δρόμο του γυρισμού για το «μεγάλο μοναστήρι»…Βουή μεγάλη σπάει τη σιωπή, βράχια γκρεμίζονται, η πλαγιά σείεται …Τρέμει, φοβάται, νοιώθει το σημάδι της Παναγιάς, επιταχύνει, τρέχει στο χωριό και ξυπνάει αξημέρωτα το παπά Βαγγέλη, του διηγείται την ιστορία και παραδίδει τις εικόνες. Ένα χωριό ξυπνάει και τρέχει να προσκυνήσει τις εικόνες που για πρώτη φορά έχουν φύγει από το εικονοστάσι που έστεκαν αιώνες και τώρα βρίσκονται στο ναό του χωριού.

Πομπή γυναικών συνοδεύουν τις εικόνες πίσω στη θέση τους και λειτουργούν στη Παναγιά.
Δυο μέρες έχουν περάσει από το γεγονός και να πάλι ο ίδιος άνθρωπος με τις ίδιες εντολές κατευθύνεται στο ίδιο μέρος με τον ίδιο σκοπό ….δε ξεχνά όμως, πάνω απ΄ όλα είναι Ανεμοτίσιος, ενημερώνει το χωριό για τους σκοπούς του ηγουμένου.

Συναγερμός! στο χωριό οι καμπάνες χτυπάνε ασταμάτητα, ο κυρ Δημήτρης γείτονας της εκκλησιάς κρεμασμένος στα σχοινιά του καμπαναριού δίνει το πρόσταγμα …ολόκληρο το χωριό μια γροθιά.

Κάτι πρέπει να γίνει τα ιερά τόσων γενεών πρέπει πάση θυσία να προστατευτούν. Μια ομάδα γυναικών κρυφά, με όρκο σιωπής, παίρνει ευλαβικά τις εικόνες και τις φυλάει σε μέρος κρυφό μέχρι να αποφασίσουν πως θα τις προστατέψουν.

Απόπειρα τρίτη με επικεφαλής τον ίδιο τον ηγούμενο του «μεγάλου μοναστηριού» ακολουθώντας άλλο μονοπάτι έξω από το χωριό πάει να κλέψει τις εικόνες …αλλά δε βρίσκει τίποτα ένα τέμπλο κενό …

Ειδοποιεί την αστυνομία, καταγγέλλει τους χωριανούς για κλοπή. Καταφθάνει το ίδιο πρωινό αστυνομική δύναμη με επικεφαλής τον αστυνομικό διοικητή του νησιού. Ο κυρ Δημήτρης ξέρει τι να κάνει ….Οι καμπάνες δε σταματάμε να χτυπάνε …ένα χωριό ολόκληρο ενωμένο δε φοβάται τίποτα …ούτε δικτατορία, ούτε αστυνομία …μπροστά οι αστυνομικοί πίσω ένα ολόκληρο χωριό, ακολουθούν το μονοπάτι για τη Παναγιά ….σα φίδι διασχίζει τους λόφους ….Γίνεται αυτοψία, οι εικόνες λείπουν, ανακρίσεις όλη την ημέρα…. Αλλά κανένας δε σπάει τον όρκο σιωπής, οι εικόνες παραμένουν καλά κρυμμένες.

Δίνεται διορία 2 ημερών για να επιστρέψουν οι εικόνες στο χώρο τους, θα γινόταν αυτοψία από τον αστυνομικό διοικητή και το μητροπολίτη.

Από το ξημέρωμα της μέρας εκείνης ένα ολόκληρο χωριό έχει περικυκλώσει το «μικρό μοναστήρι» και περιμένει… οι εικόνες είναι εκεί, στη θέση τους και πάλι, σαν από θαύμα. Κανείς δε πάει στις δουλειές του, το σχολειό κλειστό, όλοι προσεύχονται, φυλάνε και περιμένουν .

Δε θα τολμήσει κανείς να έρθει ….

Κάτι πρέπει να γίνει, οι εικόνες κινδυνεύουν, γίνεται μυστική σύναξη των γυναικών και αποφασίζουν να φυλάνε με βάρδιες μέρα νύχτα τις εικόνες μέχρι να μαζέψουν χρήματα και να φτιάξουν κιγκλιδώματα.

Δε υπολογίζουν τίποτα ούτε κρύο ούτε δουλειές, εκεί, με βάρδιες με μόνη ζεστασιά ένα μαγκάλι, για ένα ολόκληρο μήνα φύλακες άγρυπνοι.

Τα έργα τελειώνουν, η Παναγιά τώρα είναι προστατευμένη …. Αλλά ο ηγούμενος του «μεγάλου μοναστηριού» δεν υπολογίζει τίποτα, με μαεστρία και επιτελείο επαγγελματιών τυμβωρύχων, ένα ξημέρωμα σπάει τα κάγκελα και τις κλειδαριές και βεβηλώνει ο ίδιος αυτά που εκπροσωπεί … ένα τέμπλο κενό … μόνο η εικόνα της Παναγιάς παραμένει, λες και αρνήθηκε να φύγει από το χώρο της …θρήνος, οι εικόνες στέκουν τώρα σα ψυχρά αντικείμενα σε μια ψυχρή αίθουσα που τη λένε μουσείο …. Πλησιάζει όμως ο καιρός που θα επιστρέψουν και πάλι εκεί που ανήκουν … εμείς δε ξεχνάμε είμαστε εδώ ….

Ένας χωριανός σας

* κείμενο που λάβαμε πριν από λίγες μέρες με email.